Panteon
na własne oczy - to jedna z najwspanialszych i najlepiej zachowanych rzymskich budowli pochodzących ze starożytności. Hadrian, cesarz rzymski, wybudował ją na Polu Marsowym ku czci wszystkich bogów.
Pierwszy, prostokątny Panteon powstał w 27 r. p.n.e., jednak ok. 50 lat później spłonął. Dopiero ok. 125 r. n.e. za jego odbudowę wziął się cesarz Hadrian. Postanowił jednak, że nowy panteon powstanie na planie koła, zachował jednak oryginalny portyk, który przetrwał pożar sprzed lat. Na początku VII wieku wschodniorzymski cesarz Fokas sprezentował Panteon papieżowi Bonifacemu IV, który to z Panteonu zrobił chrześcijański kościół Santa Maria ad Martyres (Marii od Męczenników) i to ta zmiana determinowała późniejsze działania konserwacyjne świątyni. W XIV wieku Panteon pełnił funkcję fortecy, a renesansowi budowniczy pod kierownictwem Rafaela Santiego starannie go odnowili. „Kierownika budowy” pochowano w Panteonie, gdzie też później złożono ciała włoskich monarchów - Wiktora Emanuela II i Humberta I.
Tę wspaniałą budowlę stanowi rotunda o średnicy 43,3 metra, o takiej samej wysokości. Do jej wnętrza światło dochodzi tylko i wyłącznie przez centralny otwór w odlanej z betonu kopule, którego średnica wynosi 9 metrów. Owy otwór (oculus) nie jest niczym przykryty, zatem podłoga na środku jest wklęsła z odpływem do zbierania deszczu.
Panteon przez ok. 1300 lat był największą budową kopułową, dopóki w drugiej połowie XV wieku nie wybudowano we Florencji katedry Maria del Fiore. Do dzisiaj turystów zadziwia, jak wspaniale starożytnym udało się potężną masę świątyni złagodzić i odciążyć lekką, strzelistą formą. Niegdyś front, sklepienia przedsionka i kasetony ozdobione były złoconym brązem, który jednak papież Urban VII Barberini przeznaczył na... złom. Wspomniane elementy posłużyły jako materiał na baldachim nad grobem św. Piotra w Watykanie i 60 armat do Zamku św. Anioła. Reakcja Rzymian była dość ostra - stwierdzili bowiem, że „czego nie zniszczyli barbarzyńcy, zniszczył Barberini”. Na życzenie tegoż papieża na Panteonie dobudowano też dwie wieżyczki, które mieszkańcy złośliwie nazwali „oślimi uszami Barberini”, które zdemontowano dopiero w drugiej połowie XIX wieku.
Wewnątrz Panteonu znajdziesz wspaniałe rzeźby z brązu, wiernie strzegące grobów wielkich Rzymian, którzy mieli zaszczyt spocząć właśnie w Panteonie. I tak znajdziemy tutaj kości Perin del Vaga, uchodzącego za drugiego wielkiego asystenta Rafaela, ale i grobowiec wspaniałego malarza i architekta - Baltazara Perruziego. Miejsce doczesne znaleźli tu również król Humbert, królowa Małgorzata, ale i sam Rafael oraz jego narzeczona - Maria Bibbena.
Previous page: Most św. Anioła
Next page: Plac Navona